psychoterapia Tag

Nałogi – czym są? Jak sobie z nimi radzić i gdzie szukać pomocy?

Z pewnością wielu z nas niejednokrotnie pomyślało, że zbyt często robi zakupy i wydaje pieniądze, zbyt często pije alkohol, spędza za dużo czasu w pracy, przy telefonie lub grając na komputerze. Rozważanie problematyki nałogów nasuwa refleksje na temat pędu naszego życia, natłoku obowiązków i wzrastających wymagań wobec siebie. Dłuższa praca, mniej czasu na odpoczynek, na spędzanie czasu ze znajomymi stają się standardami. W takich warunkach coraz łatwiej kształtują się dysfunkcjonalne wzorce zachowań i sposoby radzenia sobie z brakiem akceptacji i trudnymi emocjami. 

Nałogiem nazwiemy stan zaburzenia psychicznego i fizycznego zdrowia. Stan ten jest nabyty, objawia się odczuwaniem przymusu używania określonych substancji psychoaktywnych, takich jak np. alkohol, czy też wykonywaniem danej czynności, np. uprawieniem hazardu. 

Silne pragnienie zażywania substancji psychoaktywnych dotyczy używania alkoholu, leków, nikotyny lub narkotyków (kokaina, heroina) celem stymulowania receptorów mózgowych. Nałogi behawioralne, czyli np. uprawianie hazardu, nałogowe robienie zakupów, uprawianie seksu, problemowe korzystanie ze świata wirtualnego kształtują stan psychiczny, który pozwala osobie kumulować przyjemność, a z kolei rozładowywać nieprzyjemne emocje i pobudzenie fizjologiczne. Zarówno substancja psychoaktywna, jak i konkretna czynność mogą prowadzić do coraz większej koncentracji na obiekcie, a osoba zaczyna odczuwać cierpienie na wielu płaszczyznach swojego życia: fizycznej, rodzinnej, emocjonalnej, zawodowej.   

Często osoba pochłonięta nałogiem nie dostrzega swojego problemu, a sygnały ostrzegawcze docierają od rodziny lub znajomych. Wskazówkami, które mogą pomóc w rozpoznaniu nałogu są: 

• Zaabsorbowanie daną czynnością lub substancją – dany obiekt dominuje w myśleniu i zachowaniu osoby, nasila się chęć kontaktu z daną substancją lub pragnienie podjęcia określonego zachowania. 
• Modyfikacja nastroju – substancja lub zachowanie pozwalają na poprawę nastroju, przyjemne uspokojenie się lub pobudzenie, odsunięcie przykrych emocji i doznań.
• Wystąpienie tolerancji – zauważa się konieczność zwiększania dawki substancji lub częstości zachowania w celu uzyskania pożądanego efektu.
• Występują objawy odstawienne, czyli przykre stany w zakresie emocji, fizjologii na skutek ograniczenia lub zaprzestania zachowania czy używania substancji.

• Nałóg staje się przyczyną konfliktów w sferze rodzinnej, społecznej czy zawodowej.
• Mogą występować nawroty, czyli tendencje do powtarzania wcześniej ukształtowanych schematów działań czy używania środków psychoaktywnych.

Osobie zmagającej się z nałogiem bardzo trudno jest samodzielnie poradzić sobie z problemem, dlatego zaleca się wizytę u specjalisty. Pierwszym krokiem ku skutecznej terapii jest uznanie istnienia problemu oraz bezsilności wobec zaburzenia. W czasie terapii pacjent ma możliwość wprowadzenia w życie wielu zmian, które pozwolą mu na funkcjonowanie wolne od nałogu. Spotkania terapeutyczne dają również szansę na modyfikację sposobów myślenia, regulowania emocji, zachowania oraz relacji z ważnymi osobami w życiu.  

Na czym polega psychoterapia w nurcie poznawczo-behawioralnym?

Terapia poznawczo-behawioralna (cognitive–behavioral therapy – CBT) jest terapią skoncentrowaną na rozwiązaniu aktualnych trudności pacjenta oraz zmianę jego nieprzystosowawczych, nieprzydatnych wzorców myślenia i działania. 

Istotą terapii w nurcie poznawczo – behawioralnym jest zrozumienie każdego pacjenta w sposób indywidualny, jego konkretnych myśli i zachowań. W trakcie psychoterapii terapeuta ma na celu przyczynienie się do zmiany poznawczej, która polega na rozpoznaniu i zmodyfikowaniu systemu przekonań pacjenta. Pacjent podczas spotkań terapeutycznych uczy się w sposób bardziej realistyczny oceniać własne myśli, co skutkuje poprawą stanu emocjonalnego oraz zachowania. 

Można wymienić kilka charakterystyk psychoterapii w nurcie poznawczo – behawioralnym: 

• Opiera się na nieprzerwanym opracowaniu trudności pacjenta oraz zrozumieniu jego funkcjonowania w oparciu o treści poznawcze – terapeuta uczy pacjenta rozpoznawania aktualnych myśli przyczyniających się do odczuwania negatywnych emocji oraz dysfunkcjonalnych zachowań, które zwrotnie nasilają jego uciążliwe myśli oraz stan emocjonalny. 
• Wymaga pozytywnej i empatycznej relacji terapeutycznej, w której terapeuta wykazuje szczere zainteresowanie problemami pacjenta, budzi zaufanie oraz podtrzymuje optymizm na realistycznym poziomie. 
• Podkreśla wagę współpracy pomiędzy terapeutą i pacjentem oraz kładzie nacisk na czynny udział pacjenta w spotkaniach terapeutycznych.  Pacjent w dużym stopniu samodzielnie decyduje, jakimi problemami chciałby się zająć podczas sesji, rozpoznaje swoje błędy w myśleniu, a także wykonuje osobistą pracę w czasie pomiędzy spotkaniami. Terapia poznawczo-behawioralna może być traktowana jako praca zespołowa pacjenta oraz terapeuty. 
• Jest zorientowana na konkretny cel i skupia się na problemie – pacjent określa swoje trudności, a następnie wyznacza sobie cele, które chciałby osiągnąć w czasie trwania terapii. 
• Opiera się na teraźniejszości – terapeuta wraz z pacjentem skupiają się na jego aktualnych trudnościach oraz sprecyzowanych, dokuczliwych sytuacjach. Koncentracja na wydarzeniach z przeszłości ma miejsce jedynie wtedy, gdy pacjent tego oczekuje i będzie sprzyjało to utrzymaniu relacji terapeutycznej oraz w sytuacji, gdy zrozumienie wydarzeń z przeszłości może wspomóc poznanie źródła pewnych dysfunkcjonalnych przekonań i ich modyfikację. 
• Kładzie nacisk na psychoedukację – pacjenci w czasie sesji poznają charakterystykę swoich zaburzeń/trudności oraz uczą się, w jaki sposób stawać się własnym terapeutą i przeciwdziałać nawrotom nieprzystosowawczych myśli i zachowań. 
• Jest ograniczona w czasie – terapia poznawczo – behawioralna wielu pacjentów trwa od kilku do kilkunastu spotkań. W przypadku głębszych zaburzeń terapia może zająć kilka miesięcy. Po zakończeniu terapii zaleca się również sesje “podtrzymujące” co około 3 miesiące. 
• Spotkania w terapii poznawczo – behawioralnej mają charakter ustrukturyzowany, co oznacza, że sesja składa się z kilku etapów i zachowany jest konkretny porządek spotkania. 

Terapia poznawczo – behawioralna wspiera u pacjenta przystosowawcze i bardziej realistyczne podejście do trudności, co skutkuje poprawą samopoczucia i zachowania, a także zmniejszeniem nieprzyjemnego pobudzenia fizjologicznego. 

Na czym polega psychoterapia w nurcie psychodynamicznym?

W psychoterapii w nurcie psychodynamicznym kładzie się nacisk na relację terapeutyczną pomiędzy pacjentem i terapeutą oraz dynamikę ich przeżyć psychicznych. Pacjent w czasie spotkania terapeutycznego w sposób swobodny i nieskrępowany może opowiadać o swoich myślach, skojarzeniach, czy fantazjach.

Terapeuta w bezpiecznej atmosferze zachęca pacjenta do dzielenia się trudnymi, nawet wstydliwymi treściami, ukrywanymi przez pacjenta w codziennym funkcjonowaniu. Praca podczas spotkania terapeutycznego opiera się na treściach, które wnosi pacjent. Terapeuta psychodynamiczny towarzyszy pacjentowi i komentuje jego wypowiedzi, dopasowuje stopień swojej aktywności indywidualnie do każdego pacjenta, w zależności od jego bieżących potrzeb i zasobów. Terapeuta jest obecny, gdy pacjent przepracowuje trudności oraz rozwiązuje swoje wewnętrzne konflikty psychiczne. W czasie trwania terapii psychodynamicznej pacjent stopniowo odkrywa i uświadamia sobie mechanizmy rządzące jego psychiką, konfrontuje się z ukrytymi, obciążającymi treściami z przeszłości. Pacjent zaczyna rozumieć źródła swoich przeżyć oraz uczy się, w jaki sposób można je kontrolować. Terapia psychodynamiczna daje możliwość uporządkowania doświadczeń emocjonalnych oraz poprawienia relacji interpersonalnych.

W podejściu psychodynamicznym terapeuta pełni rolę pomocnika w dochodzeniu do autorefleksji, pomaga w osiąganiu wglądu w mechanizmy psychiczne pacjenta oraz uczy samodzielnego podejmowania decyzji i rozwiązywania trudności. W nurcie tym psychoterapeuta nie udziela pacjentowi konkretnych rad oraz wskazówek, nie przedstawia rozwiązań problemów – terapia psychodynamiczna ma na celu wzmacnianie samodzielności pacjenta oraz budowanie umiejętności radzenia sobie z przeciwnościami w codziennym życiu.

Ważnym elementem terapii w podejściu psychodynamicznym jest wystąpienie przeniesienia. Jest to zjawisko, podczas którego pacjent przenosi na terapeutę uczucia, które w przeszłości skierowane były do ważnej dla pacjenta osoby (najczęściej jest to jedno z rodziców lub oboje). Podczas spotkań terapeutycznych terapeuta zapewnia pacjentowi możliwość doświadczenia korekcyjnego przeżycia emocjonalnego, co z kolei wspomaga zachodzenie zmian w obrębie osobowości pacjenta oraz wzmacnia przystosowawcze, korzystne zachowania. Ze zjawiskiem przeniesienia wiąże się przeciwprzeniesienie, czyli wystąpienie różnych emocji u terapeuty na skutek konkretnych zachowań pacjenta. 

Czas trwania terapii psychodynamicznej zależy od rodzaju oraz głębokości zaburzeń, z jakimi zmaga się pacjent, z jego motywacją do przejścia procesu terapeutycznego oraz zasobów intelektualnych i emocjonalnych, jakie posiada. Najczęściej terapia trwa od sześciu do kilkunastu miesięcy, w niektórych przypadkach spotkania terapeutyczne mogą odbywać się w okresie kilku lat. 

Czy aplikacja może zastąpić tradycyjną psychoterapię?

Popularyzacja tematu zdrowia psychicznego coraz częściej może być szerzona dzięki wykorzystaniu nowych technologii. Powstające aplikacje są przykładem próby zastosowania metod psychoterapeutycznych w innowacyjny sposób. Jednak warto poddać refleksji nowoczesne możliwości i zastanowić się, czy mogą one być równie skuteczne, jak klasyczna rozmowa z terapeutą.

Jak działają aplikacje psychoterapeutyczne?

Myśląc o aplikacji, która byłaby w stanie przeprowadzić dialog imitujący spotkanie ze specjalistą, wyobrażenia krążyłyby zapewne wokół dobrze znanych obecnie komunikatorów. Jednak ich historia sięga już lat 60. XX w., kiedy to Joseph Weizenbaum z Massachusetts Institute of Technology opracował Elizę, znaną także jako „the Doctor”. Był to pionierski program symulujący rozmowę terapeutyczną człowieka z maszyną. W dzisiejszych czasach idea aplikacji opiera się na podobnych założeniach i nadal pozostaje iluzją prawdziwej wymiany zdań wykorzystującej określone frazy i słowa kluczowe. Oferowana forma zautomatyzowanej terapii bazuje na sztucznej inteligencji i protokołach terapeutycznych. W praktyce bot odpowiedzialny za dobór odpowiednich odpowiedzi odwołuje się do wcześniejszych słów osoby, zapamiętując kolejne informacje. Z czasem wie, co jego rozmówca lubi, czego nie znosi, o czym marzy lub czego się obawia. W połączeniu z zadawaniem pytań może stworzyć to pozorną atmosferę zainteresowania i zrozumienia. Mimo że bot stale się uczy, to może nie zrozumieć lub źle zinterpretować nieznane mu wcześniej sytuacje lub emocje.

Czy aplikacje mogą zająć miejsce rozmowy w gabinecie?

Atrakcyjnością psychoterapeutycznych chatbotów jest poczucie anonimowości i brak poważniejszych zobowiązań. Wiąże się z tym też jednak brak prawdziwego kontaktu terapeutycznego w diadzie klient – specjalista. Klasyczne spotkania w gabinecie są ustrukturyzowane i oparte o naukową wiedzę prowadzącego. Terapeuta traktuje osobę potrzebującą pomocy holistycznie, kontrolując przy tym tworzącą się między nimi relację. Użytkownik aplikacji nie jest w stanie zbudować podobnej więzi z botem, jednak nie eliminuje to doświadczania przez niego emocji w trakcie procesu rozmowy. Często fakt, że dialog prowadzony jest z maszyną, zostaje zapomniany, a racjonalne deklaracje o świadomości, że jest to wytwór technologiczny, są zastępowane przez zaangażowanie emocjonalne. Bez analizy znaków niewerbalnych, komputer może także nie mieć pełnego obrazu rozmówcy, a podobne wskazówki zauważone przez oko rzeczywistego terapeuty składają się na prawidłowy proces diagnostyczny i umożliwienie odpowiedniego wsparcia.

Ciężko wyobrazić sobie, by w najbliższym czasie osiągnięcia technologiczne całkowicie zastąpiły terapeutyczną rozmowę w zaciszu gabinetu. Aplikacje mogą poszerzać wiedzę, być przewodnikiem w nowych zagadnieniach, czy też służyć do dokumentowania zmian nastroju. Warto podkreślić jednak, żeby otrzymać właściwą pomoc, należy udać się do specjalisty.

Psychoterapia stacjonarna a psychoterapia online 

Współczesna rzeczywistość ma swoje dwa oblicza. Z jednej strony codziennie stawia naszemu zdrowiu psychicznemu kolejne wyzwania, z drugiej ukazuje nowe możliwości rozwiązywania związanych z nimi problemów. Wśród nich znajduje się psychoterapia stacjonarna i online. Obie także posiadają dwie strony medalu, które warto poznać przed zdecydowaniem się na jedną z nich. 

 Tradycyjne i alternatywne podejście do terapii

Spotkania ze specjalistą przywodzą na myśl rozmowy w zaciszu gabinetu psychoterapeutycznego. Między osobą korzystającą z terapii a osobą prowadzącą tworzy się więź oparta na otwartości, zaufaniu i poczuciu bezpieczeństwa. Zbudowana jest na wyraźnej komunikacji werbalnej “twarzą w twarz” oraz odczytywaniu znaków niewerbalnych.  Jednak zaistniała na świecie sytuacja pandemiczna skierowała uwagę na występujące przeszkody czasowe i lokalizacyjne utrudniające lub uniemożliwiające branie udziału w spotkaniach na żywo. Wyjściem z sytuacji jest psychoterapia online, zwana także e-terapią. Może mieć charakter synchroniczny, gdy osoba konsultująca się i specjalista prowadzą rozmowę poprzez wiadomości elektroniczne, wideokonferencję lub telefon oraz asynchroniczny, kiedy odpowiedzi otrzymywane są w odstępie czasowym np. poprzez E-mail. Zarówno terapia stacjonarna, jak i ta prowadzona przez Internet posiadają swoje mocne i słabe strony. 

Jakich zalet psychoterapii online nie posiada terapia stacjonarna? 

Przy obecnym trybie życia nie jest łatwo wygospodarować w kalendarzu miejsce na regularną rozmowę z terapeutą. Psychoterapia online jest odpowiedzią na problemy związane z ekonomią czasu oraz stanowi możliwość szybkiego uzyskania pomocy. Urządzenia mobilne pozwalają na kontakt z dowolnego miejsca bez konieczności dojazdu w wyznaczoną lokalizację, co wiąże się z zaoszczędzeniem środków finansowych przeznaczanych na transport. Jest to świetne rozwiązanie nie tylko dla zapracowanych, lecz także dla osób, które z powodu chorób lub niepełnosprawności mają problemy z przemieszczaniem się. Dodatkowo brak limitu odległości wiąże się z szerszym wyborem psychoterapeutów i możliwością kontynuowania terapii u jednego specjalisty, nawet po zmianie miejsca zamieszkania lub w trakcie częstych podróży.   

Kiedy psychoterapia stacjonarna jest lepszym wyborem niż terapia online? 

Mimo możliwości, jakie oferuje rozwijająca się technologia, wokół e-terapii krąży wiele pytań. Pojawiają się obawy o efektywność oraz względy etyczne prowadzonej w ten sposób pracy terapeutycznej. Przed umówieniem się na spotkanie warto dokładnie sprawdzić kwalifikacje wybranego specjalisty. Należy pamiętać, że kontakt przez platformy i komunikatory może nie u wszystkich zaowocować stworzeniem więzi z terapeutą. Mogą również pojawić się problemy z dokładnym odczytywaniem treści niewerbalnych lub brakiem informacji płynących z gestykulacji, mimiki i tonu głosu w przypadku rozmów w postaci tekstowej. Sytuacjami, w których zalecana jest psychoterapia prowadzona na żywo, są m.in.: silne nałogi od różnorakich substancji, zachowania agresywne w stosunku do siebie i otoczenia, stany psychotyczne i nawracające myśli samobójcze. 

Popularyzacja tematyki zdrowia psychicznego przyczynia się do częstszego podejmowania decyzji odnośnie kontaktu ze specjalistą. Terapia stacjonarna jest już dobrze znaną ścieżką otrzymywania pomocy, natomiast jej wirtualna wersja upowszechnia się jako uzupełnienie bezpośredniej pracy w gabinecie lub szansa na otrzymanie wsparcia dla osób, które takiej możliwości wcześniej nie posiadały. Wiedząc o wadach i zaletach każdej z nich, można dokonać korzystniejszego dla siebie wyboru. 

Rodzaje nurtów psychoterapeutycznych

Nierzadko wybór nurtu psychoterapeutycznego może stanowić pewien kłopot. Wybrać psychoterapię w nurcie psychodynamicznym czy może w nurcie poznawczo-behawioralnym? A może jednak podejście Gestalt lub systemowe? 

Psychoterapia ma na celu między innymi wyeliminowanie czynników warunkujących wystąpienie zaburzeń zdrowia, zrozumienie destruktywnych doświadczeń, a także odzyskanie kontroli nad własnymi zachowaniami. Wszystkie nurty psychoterapeutyczne służą zatem udzieleniu pomocy osobie przeżywającej trudności mniejszego bądź większego nasilenia, ale także rozwojowi i realizacji potrzeb. Nurty te jednak różnią się pod względem głównego przedmiotu zainteresowań czy też rodzaju stosowanych technik terapeutycznych. 

Zagłębienie się w niezwykle obfity w informacje obszar psychoterapii może powodować poczucia zagubienia czy zdezorientowania. Niemniej jednak warto zwrócić uwagę na fakt, że dzięki dużemu zróżnicowaniu podejść w obrębie dziedziny psychoterapii możemy wybrać ten jeden nurt, który będzie najlepiej odpowiadał naszym predyspozycjom osobowościowym, aktualnym trudnościom oraz potrzebom. Co więcej, wielu terapeutów w swojej pracy psychoterapeutycznej korzysta z różnorodnych ujęć, aby praca z pacjentem była jak najbardziej efektywna. Poznajmy zatem różne nurty psychoterapii.

Terapia psychodynamiczna

Według podejścia psychodynamicznego występowanie objawów psychopatologicznych wynika z nieuświadomionych konfliktów wewnętrznych. Trudne, destruktywne doświadczenia życiowe (np. z okresu dzieciństwa) mogą zostać ulokowane w nieświadomej części umysłu. Choć taka strategia służy ochronie zdrowia, to nie powoduje usunięcia problemu. Taki nieuświadomiony konflikt psychiczny może mieć wpływ na aktualne przeżycia dorosłego człowieka. Celem terapii psychodynamicznej jest odnalezienie tychże konfliktów i przepracowanie ich. W trakcie trwania bezpiecznej, zaufanej relacji z terapeutą pacjent uczy się rozpoznawać swoje mechanizmy obronne oraz uświadamia sobie impulsy kierujące jego zachowaniem. 

Praca w podejściu psychodynamicznym koncentruje się głównie na rozmowie terapeuty z pacjentem. W drodze terapii terapeuta odbiera emocje manifestowane przez pacjenta, dokonuje interpretacji swoich doświadczeń, dzięki czemu pacjent może dokonać wglądu w mechanizmy swojego funkcjonowania.

Terapia poznawczo – behawioralna

Podejście poznawczo – behawioralne opiera się na założeniu, że nieprzystosowawcze zachowania danej osoby można zrozumieć w oparciu o teorie uczenia się, jak również uwzględniając procesy poznawcze. Według nurtu poznawczo – behawioralnego występują powiązania pomiędzy myślami, emocjami oraz zachowaniem. Przykładowo, odczuwanie lęku wiąże się z pojawieniem się myśli na temat naszego zagrożenia, co z kolei przyczynia się do zachowań mających na celu unikanie niebezpieczeństwa. Każdy z elementów (myśli, emocje, zachowanie) wpływa na pozostałe. Według podejścia poznawczo – behawioralnego jednostka aktywnie konstruuje rzeczywistość, w której funkcjonuje. Celem terapii w tym podejściu jest identyfikacja dysfunkcjonalnych myśli oraz przekonań pacjenta, rozpoznanie ich negatywnego wpływu na występowanie emocji i określonych zachowań, a następnie modyfikacja tych myśli i przekonań w celu uzyskania trwałej zmiany na poziomie emocji i zachowania. 

Terapia poznawczo – behawioralna jest zorientowaną na cel, ustrukturyzowaną terapią o określonym czasie trwania. Zakłada aktywne uczestnictwo pacjenta i koncentruje się na jego bieżących trudnościach.

Terapia humanistyczno – egzystencjalna

Główne twierdzenie podejścia humanistyczno – egzystencjalnego zakłada, że każdy człowiek jest unikalnym i niepowtarzalnym bytem. Ujęcie to wskazuje również dużą wagę pojęć samoświadomości klienta oraz autonomii w podejmowaniu decyzji w odniesieniu do swojej osoby, co umożliwia mu samorealizację. Niezbędnymi elementami terapii w ujęciu humanistycznym są całkowita akceptacja klienta, autentyczne zachowania wobec niego, a także empatyczne rozumienie. Ujęcie egzystencjalne dodatkowo koncentruje się wokół lęku związanego ze śmiercią, sensu istnienia, ograniczeń życiowych. 

Terapia humanistyczno – egzystencjalna ma służyć lepszemu zrozumieniu siebie, rozwojowi, zrozumieniu wewnętrznych przeżyć, realizacji potrzeby miłości, autonomii, poprawie jakości własnego życia i bliskich relacji interpersonalnych, ale także radzeniu sobie z lękami. Terapeuta w trakcie psychoterapii odpowiada za stworzenie odpowiednich warunków ku rozwojowi klienta, który w dużej mierze samodzielnie realizuje swoje potrzeby, odpowiada za tempo terapii oraz wybór tematów poruszanych w trakcie spotkań.

W podejście humanistyczno – egzystencjalne wpisują się między innymi terapia Gestalt, terapia skoncentrowana na sobie Carla Rogersa czy też logoterapia Viktora Frankla.

Terapia systemowa

Podejście systemowe opiera się na założeniu, że jednostka jest częścią danego systemu (systemem może być np. rodzina). System jest złożoną strukturą, w której występują określone, wzajemne oczekiwania oraz wymagania pomiędzy członkami. Każdy z nas jest częścią różnych systemów, które rzutują na nasze funkcjonowanie psychiczne. W związku z tym wszyscy członkowie danego środowiska np. rodzinny, nieustannie wpływają na siebie, a także uczestniczą w różnego rodzaju relacjach. Systemy mają zdolności samoregulacji, jednakże zachwianie jego stabilności wpływa na każdą jednostkę budującą dany system. Według tego ujęcia przyczyną trudności nie jest jedna osoba, lecz wszyscy członkowie danego systemu, a zmiana mająca miejsce w jednej części zawsze będzie miała wpływ na resztę systemu oraz inne osoby go tworzące. 

Terapia w podejściu systemowym skupia się głównie na analizie systemu, w którym pacjent przeżywający trudności funkcjonuje. W ujęciu tym terapeuta poświęca uwagę relacjom między członkami systemu, ich wzorcom komunikacji, pełnionym rolom społecznym. Psychoterapeuta poszukuje źródeł problemów, a następnie przedstawia strategie poradzenia sobie z trudnościami.

Od czego się zaczyna… czyli początki psychoterapii

Jak każda decyzja w życiu, decyzja o podjęciu terapii może być trudna. Wiąże się ona z nadchodzącą zmianą, czego człowiek często się lęka. To ważny w życiu moment, wydaje się graniczny, gdyż zaczyna nowy etap w życiu. Początkowo mogą pojawić się bardzo różne emocje, zarówno stres jaki i podekscytowanie. Jest to czas zastanowienia się, pojawiają się myśli – “Czy to dobry pomysł? Czy coś mi pomoże? Inni mają gorzej…”.  Aby nieco uspokoić i oswoić zainteresowanych publikujemy ten artykuł pokazujący jak wyglądają pierwsze spotkania i czego można się spodziewać.